tamtamafrikan

Kumasi viel eigenlijk heel goed mee. Ik vond het best wel een gezellige stad en niet druk, zoals iedereen zegt. Misschien omdat we Dakar meegemaakt hebben? Wat ons opviel, is dat we sinds Marokko niet meer zo’n westerse stad gezien hebben. Overal asfalt en vooral de bouwstijl is zo anders dan in Mali en Burkina, veel meer verdiepingen. Zelfs in de dorpen zijn de huizen compleet anders. Ghana was dan ook een Engelse kolonie en geen Franse. Omdat de jungle hier begint, loopt iedereen hier met een machete rond. Wel raar in het begin. Als ze willen, kunnen ze dus gemakkelijk ons hoofd afhakken. Maar geen nood, hoor, mamie en papie, want bushcampen wordt hier bijna onmogelijk door het dichte struikgewas. Je geraakt met de auto de weg amper af. De Ghanezen zijn op het eerste gezicht niet zo vriendelijk. Ze lachen niet en antwoorden stuurs. Daar komt echter verandering in als je elkaar wat langer kent, dan kan er al eens een grapje of een glimlach af. En als je zelf goedgezind goeiedag zegt, zijn ze toch altijd wel heel blij. Er heerst hier een hië;rarchie, wat voornamelijk wil zeggen: rijk behandelt arm als vod en kaffert hen altijd uit. Zij gaan er dus automatisch vanuit dat de rijke blanke ook zo op hen neerkijkt, wat gelukkig meestal helemaal niet het geval is met reizigers.
Kumasi was dus best wel aangenaam. Toch bleven we er maar é;é;n nacht, omdat de kampplaats niet fantastisch was en omdat we snakten naar de beloftevolle ‘Green Turtle Lodge’ in Dixcove aan de zee.
Wij op weg, langs een pittoresk weggetje, dachten we. Schoon was het wel, maar vol potholes in de weg! Zouden we vandaag Green Turtle nog halen? We bereiken Agona Junction, nemen de weg naar Dixcove, in het stadje de piste naar de lodge, nog 10 km, nog een half uurtje en het is donker. Zal Green Turtle echt zo tof zijn? Het is riskie, want ièdereen onderweg sprak er superpositief over. Zullen onze verwachtingen niet te hoog zijn?

Net voor donker arriveren we. Een vriendelijke man heet ons welkom. We rijden binnen en voelen het onmiddellijk: we zijn aangekomen in het paradijs‘ na vijf maanden, na er al lang niet meer naar op zoek te zijn, hebben we het gevonden. Het is onbeschrijflijk! Of toch wel te beschrijven, maar nooit te voelen of te begrijpen, als je er niet bent. Ik zal mijn best doen. De zee, met wilde golven, leuk om in te spelen, niet mogelijk om te zwemmen, te veel onderstroom, prettig met een bodybord, niet echt goed voor surfers. Een wit strand met kokospalmbomen. Je plukt zelf je kokosnoot, kapt hem open, breekt je keukenmes (pas na 4 kokosnoten nvg) en smult heerlijk.
Een cocktailbar en restaurantje waar je voor geen geld kan drinken en eten, 3 euro voor een hoofdplat, 1 euro voor een cocktail, 2 euro voor een banaan met een half gesmolten hele chocoladereep er bovenop als dessert en ‘t is allemaal superlekker. Wil je liever zelf koken? Geen probleem! Je wandelt naar het vissersdorp, koopt er een dikke tonijn voor 1 euro of een vliegende vis, wikkelt hem met wat kruidjes in aluminiumfolie, gooit hem op het kampvuur, deelt met anderen en smult naar believen.

‘Green Turtle Lodge’ is een ecoproject. Alles is gemaakt uit natuurlijke materialen: de bar van een oude vissersboot, stoelen en tafels van bamboe en hout, douches van rotsstenen, wc’s van bamboe. De toiletten zijn trouwens zelf-composterend.
Er leven hier grote zeeschildpadden, een bedreigde diersoort. Green Turtle helpt ze een handje door de dorpelingen in te lichten over de bedreiging van verdwijning. Zij eten immers de dieren en de eieren. Zeeschildpadden komen na dertig jaar terug naar hun geboortestrand om zelf eieren te leggen. Nu is het die tijd van het jaar. We hebben het geluk gehad er é;é;n te zien. ‘s Avonds komen ze op het strand, graven een kuil, leggen 150 eieren, bedekken alles sierlijk met hun achterpoten, proberen hun tracks te verstoppen en duiken weer de zee in. Zo mooi om te zien!
Een deeltje van de opbrengsten van Green Turtle gaan naar een fonds om de zeeschildpadden te beschermen. Alle werknemers van de lodge zijn mensen van het dorpje hier. Ook weer een deel van de opbrengsten gaat naar dit dorp. Sommige reizigers hadden gezegd dat het wel basic is in Green Turtle, sommige mensen die hier in een hutje verblijven zeggen dit ook. Misschien is dat wel zo, maar eigenlijk vind ik totaal van niet! Voor ons is het pure luxe! Een proper toilet en wc, water, een gezellige bar‘ Het is hier zo heerlijk!!! Ghana heeft trouwens opvallend proper sanitair overal.
Tom en Jo, met de kleine Emily, een Engels koppel van onze leeftijd, met hun dochtertje van twee, zijn de eigenaars. Tom is altijd goedgezind, altijd in voor een babbeltje‘ hij heeft de tijd van zijn leven, op de plaats van zijn leven.

Het is hier dé; plek om mensen te ontmoeten, zowel locals, als backpackers, als overlanders, als vrijwilligers, als‘
De locals zijn de barmannen, de keukenprinsessen, de wasmadammen, de kuismeneren, de gidsen‘, maar je kan ook even het dorp binnen wandelen, daar een apetich drinken en zo een klapke doen. Apetich is zelfgebrouwen palmwijn, een straf goedje. De mensen beweren dat het 80° is. Een Pool hier denkt van niet, misschien 40°. De mannen in het dorp beginnen ‘s morgens te drinken en zijn dus bijna heel de dag zat. Heel dat dorp loopt er met rooddoorlopen ogen rond. Het is een speciaal dorp, heel arm, een hechte gemeenschap, allemaal vissers. We proefden ook kanky, een soort puree van yam, gewikkeld in bananenbladeren en een pap, zoals havermoutse pap. Beide vonden we niet zo lekker. Het smaakte zurig, omdat ze het fermenteren. Weer een heel nieuwe ervaring dat dorp.

We ontmoetten hier ook veel toffe reizigers. Toen we aankwamen stonden Anthony en Nikki van Engeland hier al een week. Hij hyperkinetisch, altijd zijn auto aan het kuisen, zij genoot van een boek en het strand. Beiden waterratten, zeilers en surfers. Spijtig was haar surfbord gebroken nadat ze het had uitgeleend aan een Amerikaan. Een hele dag zijn Anthony en Nikki bezig geweest om het proberen te repareren, maar het was een grote krak, dus of het zal houden is nog af te wachten. Nikki was er het hart van in. Zij reizen nog tot Zimbabwe, waar Nikki geboren en opgegroeid is. Haar moeder woont er nog.
Jasper, een Hollander, doet hier vrijwilligerswerk, beweert dat ze in Nederland aan het terugkomen zijn van het alternatievere vernieuwde vrije onderwijs, dat ze terug meer richting het klassieke Belgische systeem willen. We wisselden boeken uit.
Robin, een Engelse, doet vrijwilligerswerk in Accra, vond het lesgeven aan gehandicapten niets voor haar, maar genoot van de woensdagen, waarop ze werkte met zwangere prostituees. We mogen misschien in haar tuin kamperen. Ze moest het nog even vragen aan haar huisbaas, een oude (40!) Nederlander.
Een Duits koppel, hij doet me aan de Jef denken, maar dan met rastas, zij is Burkinabé;, een felle madam, ze hebben een huis in Tamale. Ze waren hier om zijn verjaardag te vieren, maar alles viel in het water toen ze hun autosleutel plots kwijt waren. De deur ging nog open, omdat het raam op een kier stond, maar ze konden dus niet starten. Een mechanicien haalde het slot eruit. De auto kon niet gestart worden met een schroevendraaier ofzo, want er is een elektronische code verbonden aan de sleutel. Het probleem van de auto’s vandaag de dag, zeker in Afrika, teveel elektronica. Zij met het slot naar Accra om een sleutel te laten bijmaken. Een week later zijn ze terug op weg naar Green Turtle, met iemand die een computer heeft om de code te breken, want een sleutel bijbestellen, zou een maand duren, ze moeten het opsturen van Korea. Op weg naar hier dus, krijgen ze telefoon van Green Turtle dat de sleutel gevonden is. De tuinman was aan het keren en stootte erop. Zij arriveerden dolgelukkig. Unfortunately moesten ze nog heel wat betalen aan de gast die meegekomen was met zijn computer, ook al heeft hij niets gedaan.
Roo, Australië;r, vol tatoos, rijdt met een Land Rover Defender 130 pick up, wil deze auto in België; verkopen, Unimog kopen en ermee naar Siberië; rijden, oversteken naar Alaska en tot Patagonië; gaan. (Rob, je gaat misschien nog een mailtje van hem krijgen en anders vind je hem op het LROC. nvg)
Mark, half Ghanees half Nederlander, komt zijn familie in Ghana bezoeken.
Matthew, vriend van Tom de eigenaar, komt zijn vriend bezoeken en afkikken van London, heeft voor de rest niets van Ghana gezien, is in Green Turtle gestrand.
Ina en Jeroen, veertigers, Nederlanders, overlanders, leerkrachten buitengewoon onderwijs. Ina lijkt me heel bedreven in het begeleiden van elk kind afzonderlijk. Jeroen is erg bezig met de evolutie van het onderwijs. Doet me denken aan jou een paar jaar geleden, pap. Ina vertelde dat België; ver staat in verband met het begeleiden van kinderen met autisme. Leuk om te horen. We hebben enkele keren gezellig samen gegeten en natuurlijk veel tips uitgewisseld. Zij kwamen van Benin en Togo en zijn nu weer op weg naar huis.
Alex, een overjaarse hippie, Fransman, wordt binnenkort 50, heel lieve sociale man, altijd lichtjes in de wind, slaapt in zijn kleine tentje, heeft bijna geen bagage, zwemt in zijn onderbroek, is graatmager, gaat twee keer per dag naar het vissersdorp om een apetich te drinken en wat eten te kopen, leeft van de dauw, is altijd 6 maanden op reis, 6 maanden in Frankrijk, werkt in een park waar ze een speciaal ezelsras beschermen, is er gids.
En dan heb je Harm, Greg en Andrew, drie zotte gasten die stukken samen gereisd hebben, drie totaal verschillende karakters die het wel met elkaar kunnen vinden.
Harm, Nederlander van Scheveningen, surfer, viskenner, Robinson Croesoë; in spe, moto gekocht in Mali, reist met tentje, kookt op een kampvuurtje, heeft 18 maanden, nog een lange weg te gaan, droomt ervan een hutje te bouwen op een ‘onbewoond’ eiland.
Greg, Pool, verdient zijn kost in Noorwegen, truckchauffeur, nooit thuis, man van extremen, altijd klaar voor een uitdaging, kan niet stilzitten, sportief, offroadfreak, vrouwenversierder, ook moto gekocht in Mali, gaat binnenkort naar huis. Hij plant reeds zijn volgende reis, naar Siberië; met een Russische ingerichte truck. In de winter wil hij daar overleven in een verlaten dorp. Hij wil ook eens een keer de wereld rond reizen langs de evenaar. Je mag dan maximum 20 km langs elke kant gaan, eender wat je tegenkomt, moeras, water, jungle‘
Andrew, Ier, bedeesd, rustig, take it easy, opgevoed met homeopathie en zonder vaccinaties, studeert iets met filosofie, psychologie en religie, heeft fiets gekocht in Mali, reist ook met tentje, slaapt veel, leest National Geographic.

Dat zijn onze vrienden hier. ‘t Is hier heerlijk! Eindelijk na vijf maanden kunnen we nog eens westers doen. Ik had het nodig. Het doet deugd. We zijn hier nu 12 dagen en besloten nog te blijven tot zondag, 16 dagen zal het dus worden. Dan zijn onze batterijen volledig opgeladen en gaan we recht naar tante Suzanne! Met nog een kleine stop in Cape Coast om daar een slavenkasteel te bezoeken en een grote stop in Accra, garagebezoek en visaformaliteiten.
Voor iedereen die er even tussenuit wil: ga naar Green Turtle! Een ticket naar Accra kost slechts 300 euro! Als je niet wil kamperen, moet je wel op voorhand reserveren, want alles zit altijd stampvol: www.greenturtlelodge.com Jurgen, een plek voor u, denk ik!

Ondertussen zijn we zaterdag. Ik schrijf nog even de laatste nieuwtjes:
Andrew heeft net twee nachten in het ziekenhuis doorgebracht, malaria, 40° koorts. Hij was een vod, maar is nu weer helemaal beter. Het schijnt dat ze hier in Afrika zeer goede medicatie hebben om malaria te genezen. In Europa is dit nog niet te verkrijgen, want dat duurt ongeveer 10 jaar voor een nieuw geneesmiddel bij ons op de markt mag komen.
We hebben opengebroken schildpadeieren gevonden en een uitgedroogd babyschildpadje, superklein, maar helemaal af. Tja, niet veel schildpadjes halen de zee. Spijtig!
Wat ik nog was vergeten te vertellen! Een projectje: Gert en ik hebben elkaars haar geknipt! ‘t Was dringend nodig, ziet ge. Ons haar was aan het uitdrogen. Een kapper die westers haar kan knippen, vind je in Afrika echter niet, dus hebben we de keukenschaar gepakt en zijn zelf aan de slag gegaan. Het resultaat is zeer ongelijk, maar daardoor eigenlijk wel plezant! ‘t Was grappig en spannend!
Morgen vertrekken we na het ontbijt. Alex gaat met ons mee tot Cape Coast. Overmorgen trekken Harm, Greg en Andrew ook verder. We hebben samen een heel leuke tijd beleefd in Green Turtle. Bedankt jongens en tot ziens, ergens in de wereld, maybe one day‘