tamtamafrikan

Vrijdag, 14 november 2008

Inderdaad, rustig en goed om op adem te komen! Nu 4 dagen later zitten we nog steeds hier in Auberge Menata. De moskee schettert iets dat lijkt op ’oudijzerkoperloodenzink platte batteriesenstove‘†maar dan nog net meer onverstaanbaar. We vermoeden dat het een cassetje is, want de minaretten klinken steeds gelijk met juist een klein beetje vertraging. Ook ‘s morgens om 5u doet ze dat. Niet echt leuk om mee wakker te worden.
Verder rijden hier krakkemikkige auto’s, het is moelijk te beschrijven om dan nog geloofwaardig over te komen‘ kompleet zonder verf, met ijzerdraad worden de carrosseriestukken bij elkaar gehouden, wat er onder de motorkap steekt, hebben we van horen zeggen‘ conserveblik, ijzerdraad plastik darm fantaflesjes. Echt ongelooflijk!
Dag 2, we lopen eens door de Auberge en Veerle vindt op het prikbord een oproep om iets te doen met kinderen in een lokale school. We praten even met Olivia, de eigenares van de auberge, hierover en besluiten iets te doen. Onze eerste brainstorm brengt echter niet zo veel op. We hebben ook veel vragen en bedenken veel met als‘ dan‘ Besluit: verf, papier en sponsjes kopen en er als een rijke aankomen, de kinderen wat laten kliederen en na de activiteit alles de vuilbak in keilen, dat zien we zo niet zitten. Dus besluiten we maar niks te doen. De Mauretaniers lijken ons toch niet zo’n vriendelijke mensen. Olivia is een beetje teleurgesteld, maar ze begrijpt ‘t. ‘s Ochtends worden we wakker met het gevoel dat dit niet klopt. Waarom geen spelletjes zoals in de jeugdbeweging of op de Zeppelin (da’s toch ‘t zelfde, niet?). We vertellen ons idee aan Olivia en zij is dolblij. Toch een beetje spannend. De voorbereiding duurt wel even, want Veerle kent dezelfde spelletjes, die soms toch een beetje anders gespeeld worden. We denken toch 3u te kunnen vullen. In de namiddag komen de auto’s en andere reizigers weer binnen.
O.a. Joe, een Engelsman die rondreist met openbaar vervoer. Moedig! Er wordt weer veel gepraat en allerlei info uitgewisseld. Zoals altijd is er een Frans en een Engels kamp. Wij kunnen kiezen ☺. De meeste Fransen zijn hier echter op weg met een oude wagen om die te verkopen in Senegal of Mali. We trekken met Joe naar de vismarkt aan het strand waar ze de piroques van de vissers leeghalen. Een hele bedrijvigheid. Verkopers, kopers, vissers, dragers lopen af en aan en er staan overal mannen aanwijzingen te geven over waar de volgende boten moeten aanleggen. Dat is eigenlijk niet het juiste woord. Ze varen zo ver mogelijk het strand op en worden dwars gelegd om met elke golf mee een beetje verder op het zand getrokken te worden.
Binnen in het gebouwtje worden er verroeste oude Peugeot pickups geladen met bergen vis. Ernaast kan je vis kopen. Joe koopt vis voor ons 3 en we maken de deal dat wij ze klaarmaken. Hij heeft geen kookgerei en is zeer blij met ons aanbod. Vis in de pan met een klein laagje bloem errond, look, dille peper en zout. Groentjes en rijst. Mmmm.
Ondertussen zien we de Zuid-Afrikanen de hof oprijden. Een gezellig weerzien. De jongens, Jean-Pierre en Valem, komen een hele uitleg doen bij Veerle.
De volgende morgend vertrekken we naar de school. Eerst de foute school. Maar daar kennen ze de directrice madam Rachida en ze wijzen de weg, net een blokje om. Madam Rachida lijkt een beetje op Sister Act maar dan in blauw en wit. Ze stelt ons allerlei vragen en of we gewoon zijn om in het onderwijs te staan. Ik zeg trots ’10 jaar jeugdbeweging!†maar ze kijkt bedenkelijk. Dan komt Veerle’s resumee en ze kijkt al wat geruster. We zouden beginnen met klas 2 van 8u15 tot 10 daarna een kwartiertje pauze en dan klas 1 tot de middag. Gelukkig is de leerkracht van klas 2 zeer enthousiast, Monsieur Fas speelt niet echt mee, maar helpt wel met uitleggen en zelfs voordoen. Hij geeft al 32 jaar les, zegt hij trots. Na de speeltijd komt er een andere leraar helpen. Dé;siré; alias Mohammed is Cape Verdisch, Mauretaans, Frans en opgegroeid in Senegal. De kinderen van klas 1 zijn wel klein en uiteggen is dus vermoeiend. Respect voor de leiding van de piepers (6 en 7 jarigen bij de KSJ) die al die spelletjes al hadden aangeleerd voor die naar de jongknapen (8, 9 en 10 jarigen bij de KSJ) kwamen. Verschillende spelletjes passeren de revue. Ook ‘Antoinette, wie heeft den bal’… Hilary, ‘t schijnt dat jij met Veerle ooit eens hierover gewed hebt, geldt dat nog?!
En dan gebeurt er een accidentje. Eé;n van de kinderen springt op als ik hem wil oppakken. Krak boem pets, de helft van m’n bril op de grond. De glazen zijn nog heel, maar het montuur is gebroken. We spelen voort, maar ‘t is ook veel warmer geworden. Kwart voor 12, tijd om te stoppen. We maken nog een praatje met Rachida, die bij het afscheid alleen Veerle een hand wil geven. Mohammed geeft alleen mij een hand en wijgert dat van Veerle. Monsieur Fas toont ons de weg naar een optieker. Die heeft niet echt iets bruikbaars in huis. Terug naar de camping om te lunchen en een stevige uil te knappen. Een nieuwe bril is nodig en er zijn nog enkele andere optiekers in de stad. Als dat niet lukt zou de verzekering er een kunnen opsturen. Of zouden we naar Philip en Lia kunnen bellen of zij er een zouden kunnen opsturen. Onze tocht wordt al snel gestopt door de sië;sta die tot 16u duurt. De grote optiek Nouakchot heeft ook niks. Al zegt iedereen dat ministers en dokters hier vooral klant zijn. Onze laatste hoop op een montuur is helemaal aan de andere kant van de stad. ‘t Is al wat frisser, dus dat valt mee. En ja hoor, keuze uit 5 monturen, maar niet allemaal even mooi. De prijs 12000 Ouguiyas, das minder dan 40 euro. Geld zoeken bij de enige bankautomaat die Europese visa aanvaart in de stad en terugkomen. Terug bij de optiek kijken we toch nog eens goed rond, want zo goed past de bril ook weer niet op m’n neus. En inderdaad nog een ander modeletje gevonden. Uiteindelijk nemen we die. Groen! Afbieden lukt niet.
Voor Veerle is ‘t effe wennen, maar ze vind het goed (ik vind hem zelfs heel tof! nvdr). Ikzelf voel me meer op m’n gemak met de bril en lenzen zijn hier niet echt een optie vanwege de hitte en het stof. Alles komt goed!
In de auberge is het ondertussen druk. We maken snel pasta met verse groentjes en geraspte kaas. Jaja, dat hebben ze hier. Blijkt dat pepertje toch wel hé;é;é;é;l pikant te zijn. Er is dus nog pasta over, maar niet echt om te delen met anderen ☺. We kletsen nog enkele uurtjes met John en Hanneli, de Zuid-Afrikanen, en nu blijkt dat zij goede vrienden zijn met onze Belgische vrienden van Radio Baobab, Frederik en Josephine, die in juni terug kwamen van een gelijkaardige maar dan 2 jarige reis! http://www.radiobaobab.be
Vandaag nog even rusten en een beetje schrijven voor de blog‘ maar er komt altijd wel iemand iets vragen, dus deze tekst daar heb ik uren over gedaan.
Een Fransman met een 6 maanden oude Defender staat hier in pan en vraagt om hulp. Een beetje meedenken en tips geven. Uiteindelijk krijgt hij hem gestart, maar hij kan geen gas geven. Zondag kan hij naar de lokale nagelnieuwe Landrover garage, die ook BMW en Kia doet. (hier is’t vrijdag en zaterdag weekend)
Bryan fietst van Londen naar z’n mam in Zuid Afrika. Met hem wisselen we wat info uit over de weg naar Saint-Louis. Een shortcut om de vreselijke stad Rosso te ontwijken lijkt hem ook wel interessant al weten we niet of dat doenbaar is met de fiets. Wij zullen in ieder geval proberen om er de weg te vinden. We wisselen blogs en e-mails.
Een Schot die hier ergens in de buurt woont en Engelse les geeft, zit hier af en toe op den hof. Hij vertelt ons over zijn tochten te voet met enkele kamelen door de woestijn. Van Kenia tot hier, het meeste te voet. Erna werd hij herder om kuddes voor andere mensen van hot naar her te brengen. Hij had ergens een kampement in de woestijn en leefde er van gedroogd fruit, couscous en konijnen. Na 2 jaar een kleine business te hebben opgebouwd werden zijn spullen gestolen door een afgunstige naburige familie. Daarom zit hij hier nu in Nouakchot om een beetje geld bijeen te werken. Hij speelt met het idee om reportages te maken op video. Getuigenissen van mensen in de woestijn die er als underdog leven. De documentaires zou hij aan BBC en andere geïnteresseerde zenders willen verkopen. Sparen voor materiaal is nu zijn eerst plan. Een wapen, een kameel, water en voedsel en dan het technische materiaal. Een exentrieke maar vriendelijke man. Vandaag zegt hij plots dat de president die op 6 augustus afgezet was terug vrij is en op zijn oude plaats zit. Hij verschuift een fles en enkele glazen op tafel en zegt: â€It looks different, but everything is the same. The puppet is back.†We kijken elkaar aan. We denken allemaal ‘t zelfde: ’Waarschijnlijk is dit groot nieuws thuis en hebben ze veel stress. Maar hier merkt niemand er iets van.’
Onze nieuwe buren voor deze nacht is een Nederlands Duits koppel dat in een appelsienkleurig VW campertje rondtrekt. Overlanders hebben dus geen zware 4×4’s meer nodig. Afrika word bereikbaar voor iedereen. Het is een sympathiek koppel, Remko en Simone overladen we onmiddellijk met practische tips waar wij enige tijd naar gezocht hebben: er is een bankautomaat voor visa, een supermarkt, de vismarkt en de taxi erheen kost 500UM, je kan hier ook iets doen met kinderen op een school,‘

We kunnen hier gerust nog langer blijven, maar Saint-Louis blijkt ook heel wat te bieden volgens onze gids, dus morgenvroeg gaan we toch maar weer verder op zoek naar een volgend stukje paradijs. (Gert)

Dinsdag, 18 november 2008

We nemen ons voor vroeg op te staan om zeker op tijd de grens met Senegal te nemen. Rosso, een grensstadje, staat beschreven als de hel, andere mensen in de hostal beamen dit. Daarom willen we de grens oversteken in Diama, een kleinere grenspost.
We nemen een ’shortcut†door een Nationaal Park. Ronduit prachtig! Schitterend! Geen woorden voor. Het lijkt ons een beetje een savanne. Een totaal ander landschap dus, dan de woestijn. Heel veel acacia’s. De piste even kwijt, teruggevonden, geen probleem. Plots een poel. Rondom massa’s dieren, weliswaar gedomisticeerd, we zijn nog niet in een leeuwenpark ofzo: koeien, kamelen, ezels, paarden en geiten. Heel mooi om te zien. Een fotoshoot waard! Wat verder komen we op de beroemde dijk die ze aangelegd hebben tussen Rosso en Diama. Links de oevers van de rivier, de Senegal, vol riet, rechts poelen. Vogels, vogels en nog eens vogels. Prachtig! De rivier is trouwens de natuurlijke grens tussen Mauritanië; en Senegal. We wilden eventueel wel in het park kamperen, het begon al wat laat te worden, maar vanaf die dijk kun je geen kant op, overal water, dus doorrijden. Eens het park uit is er een politiecontrolepost. Hier was er ook iemand die ineens geld vroeg voor het park. Dat zou normaal gratis moeten zijn, maar ja. De man had reçukes en al. Een paar kilometer verder bereiken we de grens.

Hier begon voor ons de hel! Zowel langs Mauretaanse, als langs Senegalese kant, waren het allemaal bullebakken en afpersers. In elk hokje moesten we 10 euro betalen en deze keer gaven ze niet af. Er waren zelfs vriendelijke Senegalezen die voor ons wilden betalen, omdat die dachten dat we geen geld hadden !???? Voor de stempel in de carnet 10 euro, voor elk paspoort apart 10 euro enzovoort. Hoe we ook discussieerden of gewoon de kat uit de boom keken en wachten, er gebeurde niets. Geen geld, geen stempel, zo simpel als dat. Reçu’s kregen we niet, dus zowieso gesjoemel! Wat me het meest van al stoorde, was de onvriendelijkheid. Ze roepen tegen u nog voor ge iets gezegd hebt. ‘Betalen, zoals iedereen!!!’ Vroegen we uitleg, dan werden we afgesnauwd. En zoals sommigen wel weten, ben ik nu net iemand die echt niet tegen spanningen tussen mensen kan en ook niet tegen onfair behandeld worden. Voor mij was dit dus echt de hel. Wat moet Rosso dan zijn???? Het was ook al donker aan het worden, dus we konden geen kant op. ‘Je kan altijd terug naar België;, als je wil, hé;’, zei er é;é;n, ‘Geen probleem, aan jullie de keuze.’ Eikel! Op de koop toe wilden de douaniers van Senegal onze carnet niet tekenen. Terwijl volgens onze bronnen, Senegal juist het land is, waar dat de carnet voor auto’s ouder dan 5 jaar verplicht is. We begrijpen er niets meer van. Ze smeren ons een ander papier aan dat 10 dagen geldig is en je daarna moet verlengen, voor weer 10 euro natuurlijk. Uiteindelijk zijn we ongeveer 50 euro kwijtgespeeld aan deze grenspost. Geen goed begin voor Senegal dus.

Nog even een kleine conclusie over Mauretanië;:
In Mauretanië; heb je de Moren en de zwarten. De Moren zijn altijd de overheersers geweest. Zelfs de dag van vandaag bestaat hier nog slavernij. Wat wij gezien hebben, is dat de Moren de zwarten als vuil behandelen. De Moren zijn in onze ogen onvriendelijke mensen met een arrogante air over zich. De zwarten waren steeds heel vriendelijk tegen ons.
Nouadhibou viel zwaar tegen. Nouakchot beviel ons echter wel.
Voor wie van woestijn houdt, is Mauretanië; een aanrader.
Mauretanië; is duur in vergelijking met bijvoorbeeld Marokko!

Laat het wel duidelijk zijn dat onze conclusie, die van ons is en wij verblijven uiteindelijk maar een heel korte tijd in een land. Eigenlijk zouden we dus niet mogen veralgemenen, maar omdat we ook maar mensen zijn, doen we dat automatisch toch. (Veerle)