De boot is niet gezonken, maar al wel stevig in Marokko ondergedompeld.
Blog Image
We zijn weeral enkele dagen verder en ook kilometers. Gelukkig maar!
Nu zitten we precies in de Dardennen op een grijze herfstige dag. Dikke wolken pakken zich rond de bergen omheen de vallei waar we nu zitten.
‘t Regent en de wind raast om onze auto. Er zijn hier al enkele bomen omgewaaid en de deur van de auto vloog uit ‘t scharnier. Kortom echt Belgisch herfstweer.
Neen, we zijn niet teruggedraaid. We zitten in Chefchaouen, Marokko.

Dinsdagmorgend werden we wakker, boven in ons vertrouwde koekoeksnest, op camping Villsom in Dos Hermanas. Ontbijten en alles terug een plekje geven in de auto. Afrekenen aan het onthaal van de camping, weer een stevige rekening. Tijd dat we dit continent verlaten.
Voor alle zekerheid kopen we in de lokale ’Crollet†nog een bidonneke gas. Da’s wel veel goedkoper dan bij ons. ☺ 24euro ipv 86 in Lier!
We rijden nog geen uur en dan‘ aan de kant! Honger, simpel op te lossen door enkele bocadillos en café;. Kwestie van een half uurtje. Terug de baan op en recht naar ‘t zuiden. In Zahara de los Atunes denken ze een gouden camping te verhuren, dus wij op zoek naar een volgende. Camping Paloma in Tarifa is immens groot, maar schappelijk van prijs en er zijn weinig campinggangers. ‘s Nachts regent het, maar we slapen goed. Zou het morgen lukken om de oversteek te doen?

Algeciras is maar 18km ver. We tanken de laatste keer de bak vol met Europese benzine. Marokkaanse zou niet veel goedkoper zijn en even betrouwbaar?
De haven van Algeciras staat vol pijlen, maar waar moeten we nu ons ticket proberen te wisselen? Zullen ze een ticket van 14 dagen geleden aanvaarden?
Aan de ticketbalie krijgen we te horen dat dat niet gedaan wordt. ’Maar men zei aan de telefoon dat dit wel kon?†’U hoeft ‘t niet te wisselen, schuif gewoon aan.†’Ahhh!†Wat een opluchting.
Inderdaad, aanschuiven voor de snelle boot van 15u. ’Goh, jullie kunnen nu al op de boot‘ die van 14u! Langs hierâ€

Stipt 14u begint het schip te varen. Veel mensen zitten er niet op. Eerst nog een ‘Kate-en-Leonardoke’ doen en dan een beetje lezen en koffie. Dit duurt nu toch wel heel lang. Na even informeren blijkt die van 15u er 1 uur over te doen, de onze 3 uur. Nu al bedot? We hebben tijd denken we maar.
Als laatste rijden we de boot af, Tangier binnen. Spannend, wat gaat er nu komen?
Eerste controle, een man in burger laat een badge zien en vraagt onze paspoorten. Hij kijkt of er stempels in staan‘ ’ok prettige reis.†Dan staan er plots 3 mannen aan ‘t venstertje. Paspoort, roze kaart van de auto, ze vullen iets in op een formuliertje dat ze uit hun zakken frommelen. En dan komt ‘t, ’Hier even tekenen, 5 euro please!†’Ik heb niet om je hulp gevraagd, van mij krijg je niks†De man vraagt zijn formuliertje terug en loopt kwaad weg.
Goed, er moet hier dus een groen formuliertje ingevuld worden. Na een kleine speurtocht krijg ik een blanco van een vriendelijke douanier. De rest waren formaliteiten en gewoon wachten. Een half uurtje later rijden we, nadat we 2 keer door een andere douanier gevraagd waren of we niets aan te geven hebben, ’ook geen jachtgeweer?â€, de poort uit, Marokko binnen.
Nu lokaal geld en een camping vinden. Ook geen prob, 300m verder staan de flappentappers naast elkaar. De camping is andere koek. Ergens ten westen van Tangier in de puurt van Cap Spartel. Richting Rabat is even goed, maar waar moeten we er dan af? Gelukkig is Veerle echt goed in het interpreteren van wegenkaarten. Er staan altijd veel minder wegen op dan er in’t echt zijn, lastig toch? Na lang rijden zien we een pijl richting camping. En alles komt goed. Veerle als copiloot is meer gestresseerd van ‘t verkeer dan ik ☺. Onze eenste nacht op Afrikaanse bodem tussen de bomen en de bambou. Heerlijk.

Naar Tasniem is ‘t nog wel heel ver. Tasniem is een Zeppelin-ouder, die met haar gezin vorig jaar naar Marokko verhuisd is. Een tussenstop zal noodzakelijk zijn. Chefchaouen lijkt ons prima om een eerste keer te worden ondergedompeld in deze vreemde cultuur. We nemen kleine baantjes. Overal wuivende kinderen, veelkleurige meisjes met en zonder hoofddoek en jongens zoals we ze kennen van in Borgerhout. Ook ouderen steken glimlachend de hand op. De weg kronkelt langs net geploegde akkers, kleine witte dorpjes en over soms toch wel steile heuvels.
Chefchaouen is een kleine stad met een wirwar van straten, maar de camping is goed aangegeven. We melden ons aan en gluren al eens over onze schouder naar de andere campinggangers. Woaw! Wel 1,2,3,4 Defenders, en die van Jason en Kelly staat ginder!! Een apart tarief voor Landrovers?! Maar 30 dirham, da’s minder dan 3 euro ☺
Samen met J & K duiken we, net voor de avond valt, de stad in. In de souks is ‘t nog druk, overal verkopers en kleine winkeltjes. Niemand valt je echt lastig , we worden niet veel aangesproken. Allemaal kleine blauwe straatjes, met vele trappen, bochten en tunneltjes. Bijna een sprookje. We zouden op zoek gaan naar een van de restaurantjes uit onze reisgidsen, maar die doen pas open om 19u. Dus dan maar op goed geluk een ander geprobeerd. Restaurant Granada, heerlijk authentiek. De vader staat in een piepklein keukentje, terwijl de zoon de klanten bedient. Kleine porties, maar lekker é;n goedkoop. Na het eten met de kok op de foto en dan komen de verhalen, foto’s en oude documenten boven. Een trotse man.

Na een winderige nachtrust proberen we nog eens de sfeer te gaan opsnuiven, maar ondertussen waait het hé;é;l hard. Vele winkels zijn dicht en er liggen gebroken dakpannen in de steegjes. Tijd voor thee. Ergens achterin op een terras vinden we een plekje uit de wind. Onze buren van op de camping, de 6de Defender, komen er bij zitten. Jonnie en Sanna zijn ook aan een lange reis door West-Afrika begonnen. Ze willen langs Guinnee en Sierra Leone tot in Ghana en dan terug naar boven. Ondertusen vliegen er takken, parasols en stukken luifels door de straat. Echt veel wind!
Op de camping kruipen we in de auto voor de lunch en genieten we weeral eens van thee op ‘t overdekte terras van de bar. Er zijn net 2 bussen vol Zweden aangekomen. Prissila Queen of the dessert style bussen. De
Zweden zien er nogal triestig uit, maar dat kan aan het weer liggen.
Avondeten doen we in het restaurant van de camping. Tagine met kip zou er heerlijk zijn. Gezellig rond de tafel met Jonnie, Sanna en 3 vriendelijke Zwitserse mottaars die een toertje komen doen langs de Algerijnse grens door ‘t zand. Interessante gesprekken laaien op over andere verre bestemmingen, zoals India, waar we zelf ook wel wat over kunnen meepraten. Een van de Zwitsers vertelde een verhaal over een flink uitgeruste Mercedes jeep die ergens ver van alles in een duin vast zat. Op zijn vraag aan de bestuurder of hij dood wou antwoordde de man: ’maar de GPS zegt dat ‘t langs hier is?!†Goed genoeg dus om een punt te maken: Gps-en zijn maar een hulpmiddel. Wees gerust, wij hebben er geen bij!

Nu schijnt de zon terug en alles is droog. Nog enkele campsites in Mauretanië; uitgewisseld en we kunnen vertrekken.