tamtamafrikan

En we rijen, rijen, rijen door Andorra. Gene vette, lelijke gebouwen, niks aan.
Maar dan komen we aan bij Maria. Een klein campingetje in een middeleeuws dorpje. Echt Spanje in de Pyreneeë;n. Super, een gevoel van thuiskomen. De meeste campingbewoners wonen daar ook echt, de vader van Maria bijvoorbeeld. Precies een zigeunerkamp. Echt iets voor ons dus. Het restaurantje van Maria heeft een onweerstaanbare aantrekkingskracht. We zondigen dus voor de eerste keer: niet zelf koken, maar smullen, ‘t was eigenlijk eerder boufen, van Maria’s overheerlijke, vettige maaltijd, vol look. ‘Wat willen jullie eten?’ ‘Wat heb je?’ ‘Is frieten met salade en lam goed?’
‘t Was heel goed! Vooral de kwetterende Spanjaarden op de achtergrond.
Maria sprak zelfs een beetje Nederlands.
Allemaal schoon en idylisch, maar Maria kon ook stevig doorrekenen, dus wij trokken verder‘

Naar Churchie, bekende van Gert en sommigen onder u, maar Churchie was er niet. Voor de onwetenden, Churchie is een gids voor canyoning en dergelijke in Noord-Spanje. Zouden we dan met een andere gids een canyon doen? Beter geld sparen! Ik wil trouwens enkel een droge. Zo door een spelonk vol water glijden, dat is niks voor mij! Nu zitten wij dus op een camping vol stoere canyoningers. Horen wij dan toch bij die 50 plussers met hun mobilhomes? Hé;, maar wacht eens even, wie van deze binken gaat er voor 10 maanden naar Afrika? Ah, wij! Wie heeft er dan het meeste lef?!