Vandaag is ‘t dinsdag 14u. Vorige vrijdag zaten we hier in ‘t zelfde shoppingcenter in Ecija‘. Waarom we niet in Marokko zitten, lees je hieronder.
Ondertussen is er ‘t een en ander gebeurd, maar eigenlijk ook niks. ‘t Is te zeggen, we zijn niet opgeschoten, maar kregen al een voorproefje van wat ons misschien te wachten staat in Afrika.
Voor jullie je zorgen beginnen te maken, de auto is helemaal in orde en wij ook, alleen wat moe van al ‘t wachten 😉
(Gert)
Prrrt prrrrrrt prt prt pt ‘ niks meer ‘ stil gevallen. ‘t Is nie mogelijk! Nee, ‘t zal wel iets kleins zijn. Maar ‘t was niks kleins. Geen beweging meer te krijgen in onze car. Duwen, den oprit af. We zijn vrijdag 19 september 17 uur. Een vriendelijke bewaker van het industrieterrein probeert mee na te denken. Vanalles geprobeerd, niets gebaat. Mondial assistance bellen. Een telefoon? In het dorp een kilometertje terug. Een Nederlander aan de telefoon weet ons te vertellen, dat er voor 21 uur vanavond een depanneur zal komen. Het is nu 19.30u. Hij moet eerst Mondial in Spanje bellen. Hij vond het heel raar dat wij geen gsm bij hadden. ‘Nou, dan is het te hopen dat jullie het juiste adres gegeven hebben!’ Ja, inderdaad.
Wij wachten en wachten. Ondertussen breekt ons waterkraantje nog af ook. Het is dan ook de 13de dag dat we onderweg zijn. ‘t Is donker en wij zitten op een verlaten industrieterreintje langs de snelweg. De bewaker had gezegd dat we in geval van nood daar mochten kamperen. Hij zou zijn collega van de nacht verwittigen.
Het is 21 uur. Ik doe mijn fluoriscerend hesje aan, in de hoop dat de depanneur dat opmerkt vanop de weg. Wel flashie! Mercikes hé;, Esther!
21.30u ‘ 22 uur ‘ Ja, ja!!! Daar is hij! Ikke op een bank, met mijn vestje en maar zwaaien! Gert flashen met de zaklamp. Hij ziet ons! Hij draait om!
Nog nooit zo’n vriendelijke depanneur gezien! Allé;e ja, bij wijze van spreken, want ik heb er eigenlijk nog nooit é;é;n gezien. ‘t Was gewoon ne fantastische mens.
Hij brengt ons tot aan hun dé;pot in het dorpje Pueblo de Cazalla. Onderweg doet hij wat telefoontjes. ‘Es problemo,’ zegt hij, ‘Morgen is het zaterdag, overmorgen zondag, alles gesloten! Je zal moeten wachten tot maandag. Dan zullen wij in samenspraak met je verzekering, de auto naar een Land Rover garage brengen. Tot dan blijft hij bij ons staan. Nu zijn er twee mogelijkheden (er waren altijd twee mogelijkheden bij die man): in jullie tent voor onze garage slapen of in het hostalletje om de hoek.’ Wij mogen zijn gsm gebruiken om naar de verzekering te bellen. Een hotel wordt namelijk door hen betaald. De verzekering ging met de Spaanse Mondial bellen. De Belgen gingen dan terug bellen op het nummer van de depaneur. Wij wachten samen met de depaneur op het telefoontje ‘ en wachten ‘ en wachten. Ondertussen regelt de depaneur alvast een kamer voor ons in het hostalleke. We zijn allemaal moe. De depaneur is het beu en belt zelf naar de Spaanse Mondial om van zijn oren te maken. Blijkt dat het hostalleke niet op hun lijst staat en we naar een ander hotel moeten. Ze zullen een taxi sturen. De taxichauffeur moet dan alles voor ons regelen. De depaneur kan eindelijk naar huis. Na een tijdje is de taxichauffeur er. ‘Is dit hotel goed voor jullie?’ ‘Ja, absoluut.’ Hij telefoneert wat heen en weer en we kunnen daar blijven. Eigenlijk hadden we dus twee uur geleden al in ons bed kunnen liggen!!! Daar moet dan speciaal een taxi voor komen, om ons te brengen naar de plaats waar we al zijn!!! Het is 1 uur als we in ons bed kruipen. We zijn pompaf.
Dus zitten we hier nu in Pueblo de Cazalla, een dorpje waar niets te zien is, in een hostal langs de snelweg. Precies zoals een motel in de Amerikaanse films. De bar is net zo’n wegrestaurant. De politiemannen komen hier allemaal een koffie drinken.
De volgende dag (zaterdag 20 september) bellen we met de maatschappij waar we ons bootticket geboekt hadden. We hadden toch immers een ticket voor nu maandag naar Marokko. We wisten al van de verzekering dat zij daar niet in tussen komen. We willen proberen het te verzetten naar een andere datum. ‘It’s no problem, sir, it’s an open ticket.’ ‘Ja maar, het staat op datum van maandag 22 september.’ ‘Geen probleem, in de haven kan je het omwisselen.’ ‘Ja maar, wij geraken daar niet voor maandag.’ ‘Zucht, sir, it’s so easy, it’s an open ticket, you can always change it! How easy can it be!’ ‘Oooh, echt, waauw, kei goe! Daaag, bedankt!’ Joepidepoepi, ons ticket is niet verloren!!! Dat moeten we vieren!
We stappen een barreke binnen om iets te eten. Aan de muur hangen foto’s van zangers en gitaristen, mooie oude zwart-wit foto’s en meer recente. Het is de baas des huizes. Hij is een flamencozanger. Trots begint hij honderduit te vertellen. Die avond moet hij optreden in Bienvienida, 200km hiervandaan. Of we niet meegaan? Hij komt ons aan het hostal oppikken met die Mercedes daar. Waarom niet, we zitten hier anders toch maar te niksen. Siete y media! Ok!
Omstreeks half acht vliegen we over de autosnelweg. Amaai, dat gaat wel sneller dan met een Land Roverke. Het was allemaal geweldig. Eerst tapa’s eten en drinken, daarna het optreden, ongelooflijk. Manuel trad op samen met een gitarist. Hij en de man van zijn dochter zongen afwisselend. Straffe kost! Zoveel passie! De dochter, Cochi, was trouwens een heel toffe. Wij waren gasten en mochten niets betalen. ‘Nu heb je vrienden voor het leven in Andalucia,’ zei Manuel, ‘Al goed dat jullie auto is stuk gegaan!’ Om 4 uur ‘s morgens liggen we in bed. We zijn moe, maar deze keer van iets leuks.
De volgende dag gaan we terug naar onze vriend. We kopen een CD van zijn zoon. Hij vertelt ons nog een stukje van zijn leven. Hij is 61 jaar en zijn dochter 32 (net als bij ons thuis!). Zijn dochter heeft op haar beurt wel al een dochter van 15! Manuel vertelt hoe verschrikkelijk het in Spanje was ten tijde van Franco. Hij is dan ook 5 jaar witloof gaan oogsten in Pas de Calais. Koud, armoedig, verstond de taal niet‘ Nu is hij terug fier op zijn eigen land. ‘De migranten komen nu naar hier!,’ zegt hij trots, ‘Het is hier goed leven.’
(Veerle)
Maandag 21 september staan we zoals afgesproken stipt om 9u aan ‘t bureautje van de takeldienst. Onze auto staat al op de takelwagen. Goed goed denken we. De vriendelijke depanneur komt enkele ogenblikken later aangereden en vertelt ons dat ze nog niet weten waar de auto naar toe moet en dat er enkele andere opdrachten zijn. Dus de auto moet terug van de takelwagen en we zullen wachten tot de depanneur terug is in de bar ernaast.
Gelukkig hebben we onze leesboeken in de buurt. (ja ook ik lees een boek)
Om 13u is er uiteindelijk nieuws‘ de garage in Ecija heeft tijd voor ons autoprobleem. Terug de takelwagen op en rijden maar. Onderweg vertelt de depanneur een stukje van zijn leven, gezellig. Aangekomen bij de garage klinkt ‘t nieuws: ’Sië;sta, we sluiten, kom tegen 15u30 maar terug, er is een bar achter de hoek.â€
Na een fikse maaltijd en dito wandeling in de regen staan we terug bij de garage. Verdict: defekte dieselpomp, probleem met de injectie é;n misschien zelfs joint de culasse! Zeer vreemd dat dit zich allemaal samen voordoet, maar morgen komt de mechanieker terug uit vakantie. Reparatie duurt misschien wel tot maandag. De stress slaagt ons om de keel, wat met Anje, Nele en Annelies, die naar Marrakech komen?! Stefan zal dan toch nog gelijk krijgen.
In elk geval bellen we naar de verzekering voor een nieuw hotel of eventueel een vervangwagen. Ze zullen zien wat ze kunnen doen. Er komt in ieder geval een taxi, maar wanneer weten ze niet. ‘t Is 18u en de garage sluit om 19u30.
Hopen maar dat die snel komt.
We zoeken spullen uit om onze kleine rondtrip te overleven.
Norah-Plastics bakken zijn niet de handigste valiezen 😉
De mechanieker die morgen zou terugkomen, werd plots aan ons voorgesteld. Hij legt alles nog eens uit wat hij gaat doen en proberen. Ondertussen is ‘t bijna 21u en wachten we op de taxi. Uiteindelijk is die er en brengt ons enkele kilometers verder naar een baanhotel. Dit keer een nieuw!! Afspraak morgen om 11u met de mechanieker, die zal dan meer weten.
We kruipen vermoeid in ons bed. Nog een dag of nog een week hier gestrand?
Vandaag zitten we weer in de garage. Er is hoop.
Dichtingsprodukt in het koelwater zou kunnen helpen. Een andere injector gestoken, dieselfilter vervangen. Testrit, wij met de mechanieker een toertje doen en onze Norah-plasticsbakken halen in ‘t hotel.
De mechanieker is tevreden‘ nog wat ditjes en datjes en ‘t komt in orde. We geloven onze oren niet. De ontluchtingsplug van ‘t koelwater wordt nog vervangen door een bout en moeren en nog eens een testrit. Nu wij tweetjes.
Een goed gevoel maar toch nog stress. Zou ‘t nu echt in orde zijn?
We keren terug naar de garage. 13u25, bijna sië;sta!
De mechanieker legt ons nog uit dat de wisselstukken tweedehands zijn, maar goed. De dieselpomp komt uit een nieuwe wagen onder garantie, maar daar was niets aan. De injector kost normaal 2000 euro. Heb ik dat goed begrepen? Ik wacht bang of voor de rekening. ’321 euro por favor!†Alleen werkuren en nog iets kleins. Ik denk bij mezelf: ‘Hier kom ik nog.’ 😉
Nu, een uur later, zitten we terug in het shoppingcenter met gratis Wifi dit verslagje te typen bij een tas thee.
De plannen voor volgende dagen‘ naar ‘t strand voor een echte stranddag en dan richting boot, RECHT NAAR MARRAKECH (We komen eraan!)
(Gert)
Juij! Het Archivo de Indias was open! Er waren twee tentoonstellingen te zien: é;é;n over de geschiedenis van het gebouw en dan natuurlijk é;é;n over de overzeese Spaanse gebieden in vroeger tijden. 
Het beste ervan maken tijdens ons gestrand zijn, dat is de boodschap, dus trokken we een dagje naar Sevilla. 
Wij maar hopen op even geen regen. Ondertussen een rekensommetje gemaakt. De verzekering komt niet tussen, omdat we niet geïmobiliseerd zijn. Camping zou goedkoper zijn dan een hotel, maar in dit weer, pfff. Een 2 of 3 secondentent zou hier maar 50 euro kosten. Onze matras in de daktent is wel heel groot, zulke grote goedkope tenten hebben ze waarschijnlijk niet. Een andere optie is de daktent er afhalen. Effe tillen, maar die moet er dan ook terug op en dat kostte me thuis 3 of 4 uur vissen achter bouten. Vind ik geen optie. Dan maar het roofrack met alles erop deraf. De kisten leegmaken en ik bedenk een constructie tussen enkele bomen om heel dat gevaarte niet in 1 keer te moeten tillen. Dan hebben we ook hulp nodig, maar in dit rotweer vertrekt iedereen van de camping. 
Gisteren dus met veel goede moed vertrokken. Nu zitten we in Dos Hermanas, vlakbij Sevilla, twee uur verder dan waar we gestrand waren. En … opnieuw gestrand. ‘t Is te zeggen, de auto verliest nog steeds massa’s water. We belden onze mechanieker terug op. Hij adviseerde ons toch maar om terug naar een Land Rover garage te gaan. Gelukkig is er hier in Dos Hermanas é;é;n. Dat wisten we, omdat we onderweg een reclamebord gezien hadden. Tja, je begint daar op den duur op te letten! 