Na gastronomisch verwend geweest te zijn bij Ina en Jeroen, na genoten te hebben van de rust, de natuur, het zonnetje en het gezelschap, vertrokken we naar Besançon, waar we welkom waren bij Renée, Michaël, Daryl en Jodie.
Onmiddellijk kregen we een rondleiding in de stad. Tijdens de lunch kregen we het voorstel om in de buurt een via ferrata te gaan doen. Dat is een klimroute op een rotswand, maar met ijzeren trapjes en opstapjes en kabels waar je je aan vast kan klikken met beveiligingsmateriaal. ‘Je mag dit doen zonder gids. Iedereen kan het. Je hoeft er geen enkele ervaring voor te hebben,’ werd me verzekerd. Gert had dat al eens gedaan in Zwitserland. Hij kende het dus al. We vroegen ons wel af of onze conditie dit zou aankunnen.
Met veel goede moed begonnen we eraan. Mensen, ik heb nog nooit, nog nooit in mijn leven zoveel schrik gehad! Toch niet dit soort angst. Het was al spannend in het begin. Je hangt daar boven de afgrond. En dan komt daar een hindernis waar je op é;é;n kabel moet stappen en je vasthouden aan een andere, weg van de rotswand, boven de afgrond. Schrik, ik had zo’n schrik! Ik durfde niet. Michaël probeerde me te overtuigen, sprak me moed in. Ik durfde niet. De tranen brandden achter mijn ogen. Ik begon een beetje ongecontroleerd te bibberen. Dit kende ik totaal niet. Uiteindelijk heb ik het toch gedaan, heel de via ferrata. Of ik het leuk vond? Ik weet het nog altijd niet. Of ik fier ben op mezelf? Eigenlijk niet, want de manier waarop ik het gedaan heb, is niet echt om trots op te zijn. Of ik het ooit nog eens wil doen? Misschien wel, ik denk dat ik een volgende keer minder bang ga zijn. Wat ik geleerd heb? Ik ga vanaf nu minder aandringen als kinderen (op school) iets dergelijks niet durven. Tja, ervaringsgericht, hé;. En de Gert? Die heeft dat op zijn sokken gedaan! Wat ik wel supertof vind, zijn de foto’s. Toch echt wel graaf!
Na deze tocht was de dag nog niet om! Het was 21 juni, ‘la fête de la musique’ in Frankrijk. Dus ‘s avonds trokken we de stad in. Overal optredekes. ‘t Was voor ons de eerste keer om weer rond te lopen in een Europese stad. Leuk en raar. Ik keek rond en besefte dat ik wat zou moeten gaan shoppen om nog in de mode te zijn. Veel rare mensen, zotte mensen, zatte mensen. Waar is de beschaving? In welk continent? Wat is beschaving?
We verlieten Besançon (bedankt Renée en co!) en reden wat kleine wegeltjes in de Vogezen. Eé;n dag maar, want we wilden ergens op tijd geraken! Via Luxemburg reden we ons vaderland binnen op dinsdag 23 juni 2009. Recht naar Bocholt! Bocholt? Yep! Ons plan was altijd al geweest om aan te komen op het jaarlijkse kamp van klas 1 en 2 van mijn school, Zeppelin. Al jaren doe ik dit kamp mee. Al jaren is het juni kamp superleuk en zonnig. Dat kon ik toch niet missen! Ik kon Vanessa en Marleen toch niet zonder mij laten gaan! Het leuke was uiteraard dat zij er niets van wisten. Dinsdagavond komen wij eraan. Ik zie Marleen haar auto staan, dus we zitten juist. Vanessa komt nietsvermoedend naar buiten…het weerzien was onbeschrijflijk…
Ons einddoel was bereikt! We hadden het gehaald! Het was gelukt! De laatste weken hebben we gereden en gereden, maar we waren er op tijd, in Bocholt!
Een superleuk en ontspannend kamp was het!
Vrijdag zetten we onze verrassingstoer van Vlaanderen verder en belandden we in Leuven bij Yorg en Anja. We aperitiefden, gingen lekker Nepalees eten en mochten in hun tuin kamperen! 
Zaterdag reden we rechtstreeks naar de repetitie van Poco a poco. Mensen terugzien, sax weer vastnemen. Het voelde nog steeds goed, meer dan goed!
Vervolgens naar Ilse en Stef. We belden aan. Stef keek naar beneden door het raam en speelde onmiddellijk het spelletje mee. ‘Wie is het?’ vroeg Ilse. ‘De Kristof,’ zei Stef, ‘Ik zal gaan opendoen.’ Trippel, trippel, naar boven. ‘Dag zus…’ Omhelzingen en kussen volgden. Als iedereen wat bekomen was van de emoties zijn we lekker samen gaan eten in de Lunchbox. Terug in Antwerpen, raar, ‘t doet iets met je…vlinders in je buik…
Met Ilse en Stef trokken we naar de Mechelsepleinfeesten, waarvan ik 100% zeker wist dat Anje, Nele en Hilary daar zouden zijn. Ik speurde rond: ‘Zouden ze er al zijn?’ We liepen een paar keer rond het plein tot ik Nele spotte. Handen voor haar ogen. ‘Hoe kan ik nu weten wie ge zijt als ik uw stem niet kan horen!’ ‘Dag Nele…’ Te groot voor woorden…
Even later Anje en Hilary. De vier musketiers waren weer verenigd. D’Artagnan was thuisgekomen.
Jean-Marie, Lieve, Gerard en vele andere vrienden zagen we weer. ‘t Was goe… 
Zondag was ouderdag, zondag familiedag. Eerst naar de ouders van Gert. Ilse ging mee. Ze wildde hun gezicht ook wel zien. Aangekomen, bellen… niet thuis. Ilse telefoneerde: ‘Ik sta hier voor jullie deur. Ik kom iets brengen. Waar zijn jullie? … Nee, ik weet nog niets van Gert en Veerle.’ De ouders van Gert zaten bij ‘De Trappisten’ in Westmalle, samen met tante Bea, nonkel Karel, nonkel Paul en Lutgard. Allen daarheen dus! Lekker pannekoekske en ijsje gesmuld, in ‘t zonneke. Iedereen blij. 
Volgende post, mijn ouders. Dieter was ook net daar. Hij zei: ‘Mam, er parkeert een witte Land Rover voor de deur.’ ”t Is toch niet waar zeker?!’ Het was wel waar! Gezellig gekletst en gebabbeld. Babbelen, babbelen, babbelen… Mijn mond staat niet stil, zegt de Gert. Hij krijgt er geen speld tussen!
Van de Baron Opsomerlaan naar het Hof van Ranst… Vandaag de sleutel gekregen… We zijn thuis…WE ZIJN THUIS!!! 
Aan alle trouwe bloggers: Bedankt, bedankt allemaal! Het heeft ons zo’n deugd gedaan onderweg, jullie berichtjes… Dankjewel en tot de volgende keer 😉
Je kan ons terug vinden in het H v R in L, maar dan in nummer 3. Het is te zeggen, eigenlijk wonen we de maand juli nog bij mijn broer in nummer 1, want we moeten ons huisje nog schilderen (hint!).
Onze gsm nummers werken weer en zijn nog steeds hetzelfde.
Gert +32 496 … en Veerle +32 496 …
In verband met de schilderwerken (juli)
en een terugkomstfeestje/housewarmingparty (augustus)
volgt er nog nieuws. Schrap de blog dus nog niet van je toolbar!
