tamtamafrikan

Zondag, 17 mei 2009
Na onze ontmoeting met de giraffen moesten we terug naar Niamey om ons visum voor Burkina Faso aan te vragen. In de ambassade worden we weer zeer vriendelijk ontvangen. De consul, een dame, bekijkt onze papieren. ‘U wilt vandaag vertrekken?’ vraagt ze verwonderd. ‘Indien dat mogelijk is. We willen graag zo vlug mogelijk terug naar Burkina. ‘t Is daar zo goed.’ We logen niet! We meenden wat we zeiden! De dame glimlachte: ‘Ik zal zien wat ik kan doen. Ik heb veel werk, maar kom om 11 uur eens terug.’ ‘Dat is binnen twee uurtjes!’ dachten Gert en ik, elkaar aankijkend, ‘Jippidepipi! Burkina, here we come again!’ Zo reden we diezelfde dag nog de grens over.

We waren terug in é;é;n van onze lievelinglanden.
Het viel op dat Burkina toch veel groener is dan Niger, hoewel het ook hier snikheet is en er amper een druppel valt. Over die hitte pluk ik hier een paar woorden van de website van Jonas. Het beschrijft perfect de energievretende hitte: ‘een intense en nietsontziende hitte’, ‘creatief bezig zijn kost dubbel zo veel moeite’, ‘net als het stof en het zand kruipt de hitte in al je porië;n, wat je lichaam verplicht om een versnelling lager te schakelen’

We geraakten in é;é;n trek tot in Koupé;la. Daar hadden we al eens gelogeerd bij de katholieke missie. We klopten weer aan met dezelfde vraag. De zuster haalde haar schouders op: ‘Doe maar. Kampeer maar.’ Echt vriendelijk zijn ze daar niet, maar ze hebben wel een heerlijk rustig domein met veel schaduw en een zalig proper toilet.

De volgende dag waren we in no time in Ouaga. We reden recht naar de ambassade van Mali. ‘t Is te zeggen, na een paar uur zoeken! Ze waren natuurlijk weer eens verhuisd en de weg uitleggen is voor sommige Burkinabé; een moeilijke opdracht. Uiteindelijk gevonden. Op onze papieren vulden we in ‘é;é;n maand en é;é;n entré;e’. De consul veranderde het in ‘twee maanden en twee entré;es’. ‘Dat is niet nodig, hoor, meneer.’ ‘Voor Belgen,’ en hij noemde nog een paar nationaliteiten op, ‘is het altijd zo. Voor Fransen is het é;é;n week en é;é;n entré;e.’ ‘Houdt u niet van Fransen?’ ‘Fransen zijn lucht en ze babbelen teveel!’ Hij stond recht en zei: ‘Gaat u even zitten. Ik ben zo terug.’ Een kwartiertje later kwam hij terug en gaf hij onze paspoorten met visa! ‘t was klaar! ‘Amaai, dank u wel, meneer, dat is het snelste ooit!’ Jeuj, weer minder moeten wachten in een grote stad!

We lieten nog een onderhoud doen aan de auto bij Total en gingen dan naar de OK Inn. Toch gemakkelijk, hoor, als je de weg ergens al wat kent. Dan ben je veel meer op je gemak. Ik toch in elk geval.
In de OK Inn ontmoetten we Spanjaarden die bij wijze van spreken nog aan hun tocht moeten beginnen. Dat vind ik wel leuk. Nu zijn anderen de bleukes.

Eé;n nacht OK Inn was genoeg voor ons deze keer. We verlangden naar Nouna, é;é;n van onze lievelingsplekjes.
Na een helse wasbordpiste komen we aan in Nouna. We stoppen eerst bij Innocent en Brigitte om daar een frisse pint te drinken, om daarna ons vertrouwde plekje op te zoeken onder de boom bij camping Jonas.
Nog geen uur later komt Viviane binnen gehuppeld, superblij om ons terug te zien. ‘s Avonds eten we weeral gezellig samen met Jonas en Eli.
‘t Is fijn om terug te zijn, veel rustiger. De mensen kennen ‘la maison en haut’ al, ‘t nieuwe is eraf, dus minder bekijks, dus rustiger. Juist onze vrienden komen langs en daar amuseren we ons mee, een pintje bij Innocent, spaghetti bij Eli en Viviane, die entertained ons maar al te graag. Spijtig genoeg heeft Jonas 155 examens te verbeteren en is hij oververmoeid. Jonas, courage! Ça va aller!

Vorige keer in Nouna heb ik geleerd hoe sesamkoekjes te maken. Wel, nu heb ik van Viviane geleerd hoe sesamzaadjes te pellen en te kuisen en Eli heeft ons getoond van welke plant de zaadjes komen en hoe je die moet verzorgen. Man man, wij zijn toch nogal eens stads- en supermarktmensen, hoor! Ik wou graag wat sesamzaadjes mee naar huis nemen, maar ge kunt die dus niet gewoon kopen, hé;. Je moet ze eerst kuisen enzo. En dan klagen wij als kinderen bij ons zeggen dat melk van de winkel komt!
Gisteravond waren we uitgenodigd door Viviane voor de eindejaarsvoorstelling van een middelbare school hier in Nouna. ‘t Was eigenlijk een beetje nen bonten avond: toneeltjes, playback, danskes. ‘t Deed mij denken aan de weekafsluiting of de playback van de Zeppelin. Wat mij opviel: Afrika en Europa, zo’n groot verschil is het niet altijd, hoor!
Vandaag gaan we waarschijnlijk nog eens langs op de kermis van de school. Onze vriend Eli is er sportleraar en aldus verantwoortdelijke voor de spelletjes. We kunnen ook een fiets, een TV of een GSM winnen met de tombola! Precies ne Vlaamse kermis!

Vrijdag, 22 mei 2009
We hebben toen spijtig genoeg niets gewonnen 🙁
Des te blijer waren enkele gelukkige zielen van Nouna 🙂

Net voor we vertrokken in Nouna, hebben we nog een plaatje laten lassen door Innocent ter versteviging ergens onderaan de auto. ‘t Was daar namelijk aan het doorroesten. Innocent was heel blij dat hij iets mocht doen aan onze auto en wij waren heel blij dat hij dat voor ons wou doen, zomaar voor niks! Bedankt Innocent!
Twee dagen en é;é;n bushcamp verder komen we aan bij de herberg van Maïka in Bamako. Superleuk om iedereen terug te zien: Maïka, Bouba, Fanta, Ihameye, Sanne, Dara, Charlotte… Het is hier nog steeds een huis waar de deur altijd open staat en iedereen welkom is. Bovendien is de keuken een multicultureel heerlijk restaurant. Vanavond zijn het gebakken patatjes. De dorm bevindt zich op het dak met een fris windje. Dakherinneringen komen boven, Anje en Hil!
Voor de mensen die in de war zijn: het betreft hier dus niet echt een herberg natuurlijk, maar gewoon het huis van een heel toffe Vlaamse!

Buiten genieten en rusten (ja, ‘t is vermoeiend, reizen, hitte…!), hadden we hier ook werk te doen: het aanvragen van ons Mauretaans visum. Door het helse verkeer van Bamako op zoek naar de ambassade. We installeren ons in de comfortabele leren zetels in de met airco verfriste wachtkamer van de ambassade. Daar ontmoeten we vier Nederlanders, een Braziliaans koppel en een Française. We wachtten daar allemaal een paar uur om dan te horen te krijgen dat we morgen moesten terugkomen.

Wij gingen op zoek naar de boulangerie waar Bouba nu werkt. We stopten aan een bakkerij en worden plots omsingeld door twee politiemoto’s. Een kwade agent riep dat we de papieren moesten laten zien, want we hadden niet gestopt toen hij naar ons floot. Nu moet ge weten dat het verkeer van Bamako hels is, dat je acht ogen moet hebben en dat het gefluit, getoeter en geroep is van alle kanten. De hoek waar hij zou gefloten hebben, wordt bevolkt door een dozein agenten die stoer op hun moto liggen te niksen. Waarschijnlijk vonden ze onze auto iets interessants om de verveling te doorbreken en zullen ze te laat teken gedaan hebben. De agent kon er echter niet mee lachen en de Gert ook niet. Ik nam rustig het woord: ‘Mijnheer, u moet dat begrijpen. Wij zijn vreemdelingen hier. Het verkeer is verschrikkelijk. We kennen de stad niet. We proberen ons te redden. We zijn op zoek naar een bakkerij van een vriend. We hebben niks verkeerd gedaan. Onze papieren zijn in orde. We hebben u echt niet gezien, excuseer.’ Af en toe kwam een oververhitte Gert ertussen, maar ik probeerde hem het zwijgen op te leggen. De agent gaf de papieren aan mij terug en zei: ‘U, madame, spreekt op een goede manier, maar hij daar niet!!’ en we mochten gaan. Met andere woorden ik ben beter in het slijmen bij polissen!
De bakkerij van Bouba hebben we niet gevonden. Die waar we voor stonden was het niet. Achteraf hoorden we van Sanne dat wij al de derde blanken waren die in die bepaalde (verkeerde) bakkerij naar Bouba vroegen 🙂

De volgende ochtend kwamen we met zijn allen weer samen in de wachtkamer van de Mauretaanse ambassade. Wat bleek nu? Ze waren mijn paspoort kwijt! Iedereen moest uit de wachtzaal. Er werd gezocht onder de mat en achter de zetels. Niets. Een paar uur later kwamen ze vertellen dat we allemaal morgen moesten terugkomen, want dat het verdwenen paspoort de hele zaak blokkeerde. Dus door mijn verloren paspoort en door de nakende verkiezingen in Mauretanië; kon niemand zijn visum die dag al krijgen.
Ondertussen hadden we al veel leuke verhalen met elkaar gedeeld (de wachtkamermensen) en besloten we die avond samen te gaan eten. Luc, é;é;n van de Nederlanders nodigde ons en de Brazilianen uit in een chique restaurant. Van de rekening kregen wij niets te zien! Zeg nu nog eens dat Hollanders gierig zijn?! Bedankt, hé;, mannen!
‘s Anderendaags rendez-vous in de ambassade. Daar krijgen we het heuglijke nieuws dat het paspoort gevonden was en dat iedereen zijn visum vandaag zou krijgen. Eind goed, al goed! Ik begon me al scenario’s voor te stellen van een paar weken Bamako wachtend op een nieuw paspoort, een nieuw Mali visum enzovoort.

Voor we afscheid namen, kochten Gert en ik nog snel vier kleurrijke Afrikaanse tuinstoelen, want we mochten die meegeven in é;é;n van de drie vrachtwagens van de Nederlanders. We droomden sinds Niger al van zo’n stoeltjes, maar konden ze uiteraard niet vervoeren. Toffe dingen en spotgoedkoop, 10 euro ‘t stuk!
De Brazilianen zullen we misschien nog opnieuw zien in Mauretanië; om samen een stukje echt woestijnrijden te doen, maar dat is nog niet zeker.

Eerst gaan wij waarschijnlijk nog een weekendje doorbrengen met Maïka op een verlaten strand aan de oever van de Niger. Wel oppassen voor krokodillen!